zeis - 8
De vertalingen waren vaak tamelijk beroerd. Ik vermoed dat het originele onderschrift iets korter en aanzienlijk grappiger was.
Er werd door de Katholieke Illustratie nogal slordig met de buitenlandse cartoons omgesprongen – ze werden slordig vertaald, slordig een beetje ingekleurd en soms willekeurig afgesneden. Er is geen sprake van het respect dat The New Yorker voor haar tekenaars had, de cartoons dienden hier gewoon als bladvulling.
“Can I keep it?”
Zeis is de naam waaronder cartoonist Joe Zeis zijn tekeningen mestal ondertekende. Hij tekende meestal voor de Saturday Evening Post, waar het hele cartoonarchief een paar decennia geleden al verloren is gegaan dankzij een stupide bezuinigingsronde.
Zeis heeft eigenlijk nooit de erkenning gekregen die hij verdiende, want hij blijkt achteraf toch wel tijdloze cartoons te hebben gemaakt, met humor waar we nog steeds om kunnen lachen.
Dat heeft voor een deel te maken met de uitgestreken koppen die Zeis tekende, de pokerfaces, maar zeker ook met de idiote situaties die hij wist te verzinnen. Elke keer als ik een paar tekeningen van de man vind zet ik ze hier neer, in de hoop dat het overzicht zo weer een tikkeltje completer wordt.
Deze paar cartoons komen uit een paar oude jaargangen Katholieke Illustraties uit de jaren vijftig.
Daar wil ik overigens wel een paar kanttekeningen bij maken. In de eerste plaats werden de zwartwit cartoons soms op een merkwaardige manier ingekleurd voor dit Nederlandse weekblad. Kijk maar eens naar de jongen die zijn handen zit te wassen – waarom is dat water in vredesnaam rood gekleurd? En de cartoon met het haardvuur is ook al zo opmerkelijk ingekleurd, met overal rood, behalve waar je het zou verwachten, namelijk het vuur.
De tweede kanttekening gaat over de vertaling, die vaak veel te omslachtig en uitleggerig is, en aanzienlijk minder to the point dan de oorspronkelijke Amerikaanse versie. Dat is jammer, want je haalt daardoor iets van de scherpte van de cartoon af – hij wordt er net een beetje minder leuk door.
