De twee meest prominente Zwitserse kunstenaars konden niet veel verschillender zijn. Aan de ene kant had je de kristalheldere, elegante intellectueel Max Bill, aan de andere kant de gevoelsmens Wilfrid Moser, die met twee voeten in de modder leek te staan. Lekker schilderen, dat was wat Moser wou, en dat kon hij ook. Worstelen met de verf, vechten met de materie, en dan schilderijen maken waar je dat ook aan kunt zien. Of Moser abstract schilderde of niet, wat je ziet is vooral steeds dat potige handschrift, en man die een krachtig schilderij wist neer te zetten.

Je ziet hier een paar van zijn schilderijen, te beginnen met een abstract schilderij uit 1954, en eindigend met een iets minder abstract schilderij uit 1992. In de jaren zestig begon Moser weer figuratief te schilderen, maar de rotspartijen en bomen leken vooral bedoeld om het schilderen iets meer houvast te geven, want de wezenlijke manier van schilderen leek nauwelijks te veranderen. Dit is kunst die niet zozeer uitnodigt tot nadenken of tot stille reflectie, dit is kunst die je moet voelen, die je als het ware moet ondergaan. Geen intellectuele helderheid, maar drama en obsessies.

Toch maakt Moser niet vaak echt sombere kunst. Het lijkt wel of hij toch ook altijd het licht wil vangen in zijn schilderijen, en er zit ook altijd warmte in. Je ziet eraan dat Moser een schilder was die echt van het schilderen kon genieten, al zie je er ook wel degelijk aan af dat het soms een ware worsteling moet zijn geweest.

Het mooie van de kunstwereld van de tweede helft van de vorige eeuw was eigenlijk toch wel, dat twee zulke uiteenlopende stromingen als die van Bill en Moser naast elkaar konden bestaan. Voor kunstenaars was er nooit zoveel mogelijk aan keuzemogelijkheden als in die periode. Er wordt wel eens geklaagd dat er niet echt één kunststroming meer is, maar het aantrekkelijke aan hedendaagse kunst is juist de diversiteit, waarbij je de ene dag kunt genieten van de intense, grofgeschilderde wereld van Moser, en de andere dag van de helderheid van Bill. Het hoeft niet altijd een heftige opera van Verdi te zijn, een stil stukje Satie is soms ook heel mooi.

• Wilfrid Moser – Milestones – Oeuvre 1934-1997 – Scheidegger & Spiess – Wilfrid Moser Foundation – ISBN 978-3-85881-716-7