Farnaz Ohadi’s reis door de muziek is een bijzondere – ze groeide op in Iran in een muzikaal gezin – vader speelde accordeon, moeder viool en haar opleiding was in de klassieke westerse muziek – Chopin, Beethoven en opera. Maar toen ze in 1990 naar Canada verhuisde begon ze daar de flamenco te dansen. Tien jaar later begon ze het pas te zingen, en pas in 2010 vond ze dat ze de flamenco haar eigen stem moest geven.

Ze verhuisde naar Sevilla en begon serieus de flamenco te bestuderen, want ze wou de flamenco met de Iraanse muziek, haar andere passie, met elkaar combineren, en dat bleek nog niet zo eenvoudig. En dan was er ook nog dat andere punt – ze wou ook nog eens op een stevige manier duidelijk maken dat ze als Iraanse vrouw het recht heeft om te zingen, om muziek te maken, iets dat in het huidige Iran ondenkbaar is.

Flamenco is, wat Farnaz Ohadi betreft, een universele taal die andere culturen kan omarmen en die zich kan blijven ontwikkelen zonder zijn ziel en zijn wortels te verliezen. Je hoeft maar naar een fragment van haar fenomenale album Breath te luisteren om je te realiseren dat ze volledig gelijk heeft – dit is een album dat alle grenzen doet vervagen en dat de passie van de Iraanse poëzie en de duende van de flamenco op een perfecte manier samenbrengt. Een indrukwekkend, aangrijpend meesterwerk.

Breath is overigens verpakt in een schitterende doos waarin niet alleen een vinyl langspeelplaat zit, maar ook een dubbel-cd, een doosje met een gouden vogeltje en een stapel prachtige kaarten. Geweldig.

• Farnaz Ohadi – Breath

Luister hier naar een paar fragmenten: