Bob Dylan werd lang beschouwd als de waardige opvolger van linkse, kritische folkzangers als Woody Guthry en Pete Seeger. Hij begeleidde zichzelf op gitaar en mondharmonica en het ging vooral om de liedjes, en binnen die liedjes vooral om de teksten.
Maar toen ging Dylan samenwerken met The Band, en dat leverde niet alleen een paar van zijn beste platen op, maar ook een tweedeling in de folkwereld. Het conservatieve deel, zo leek het, kon die overstap absoluut niet waarderen, terwijl je als avontuurlijke muziekliefhebber enthousiast was. Ik vond de elektrische rockplaten van Dylan ook geweldig, maar ik kan me ook de aversie van de oudere garde voorstellen.

Toen Dylan zijn nieuwe aanpak voor het eerst voor een groot publiek wou laten zien, op het Newport Folk Festival, stond Pete Seeger, volgens de verhalen, klaar met een bijl om de electriciteitskabels door te hakken. Daar wordt tegenwoordig wat besmuikt om gelachen, maar ik kan me daar veel bij voorstellen. Ik heb namelijk ook een concert van Dylan en the Band meegemaakt, en later een concert van The Band. Als je daar nu de opnamen van hoort kun je je de commotie niet meer voorstellen, want het klinkt allemaal niet slecht.

Maar het was HARD, dames en heren, harder dan je je nu kunt voorstellen, en het was, laten we daar maar heel eerlijk in zijn, niet om aan te horen. Eén massief blok geluid, waar je na een kwartier langzaamaan iets van structuur in kon gaan ontdekken, maar dan wist je nog steeds niet welk nummer er gespeeld werd.
Het concert dat The Band in het Concertgebouw in Amsterdam gaf werd door Wim Noordhoek toendertijd in Aloha op een buitengewoon handige manier gerecenseerd. Hij vergeleek het met een groot blok eikenhout dat voor je neus werd neergeknald en waar je geleidelijk aan de nerfjes van ging bewonderen… Zo werd de harde waarheid subtiel omzeild.

En die harde waarheid is dat het een ongehoorde pokkeherrie was en niet om áán te horen, alleen kon je dat als rechtgeaard vooruitstrevend muziekliefhebber nooit toegeven, want dan werd je onmiddellijk ingedeeld bij het kamp van de suffe folkies.
En de platen die Dylan in die periode maakte blijven staan als meesterwerkjes. Alleen zijn concerten met The Band waren verschrikkelijk, als je erbij was.